ข้อมูลทรัพยากร

เนื้อหาย่อ : หนังสือพุทธานุพุทธประวัตินี้ สมเด็จพระมหาสมณเจ้ากรม พระยาวชิรญาณวโรรส ได้ทรงรวบรวมและเรียบเรียงขึ้นไว้ เมื่อพ.ศ. ๒๔๓๕ บีเดียวกับรจนาหนังสืออุภัยพากย์ปริวัตน์ และหนังสือ อื่นอีกหลายเรื่อง ด้วยพระประสงค์จะให้มีหนังสือสำหรับศึกษาตำนาน อ่านเรียน ตามที่ปรากฏในคำปรารภแห่งการรจนาหนังสือพุทธานุพุทธ- ประวัตินี้แล้ว. ในคำปรารภไม่ได้บอกว่าทรงรจนาเมื่อไร แต่มาปรากฏในคำ ปรารภและคำนำหนังสือพุทธประวัติ (ทรงรจนาเมื่อ พ.ศ. ๒๔๕๕ ) ว่าทรงรจนาพุทธานุพุทธประวัติก่อนหนังสือนั้น ๒๑ บี จึงได้ความว่า ทรงรจนาใน พ.ศ. ๒๔๓๕ ซึ่งเบ็นบีแรกที่ทรงครองวัดบรนิเวศวิหาร และทรงพันฟูการศึกษา วางรากฐานการต้งมหามกุฎราชวิทยาลัย ( ใน พ.ศ. ๒๔๓๖) ต่อมาอีก ๗ บี ถึง พ.ศ. ๒๔๖๒ จึงทรงรจนาหนังสือ อนุพุทธประวัติขึ้นอีกเล่มหนึ่ง เบ็นอันว่าหนังสือนี้แต่งก่อนพุทธประวัติ ๒๐ บี และก่อนอนุพุทธประวัติ ๒๘ บี อนึ่ง ในทัยคำปรารภหนังสือพุทธประวัติมีอยู่ว่า "ข้อความ แห่งไดแห่งหนึ่งในหนังสือเรื่องนี้ ( พุทธประวัติ ) ที่แย้งกันต่อข้อความ ในเรื่องพุทธานพุทธประวัติ ที่รจนาไว้ ๒๑ มีมาแล้ว ผู้ศึกษาก็ดี